الان اما با این آدم نمیدونم چه کنم. به وضوح میبینم که علیرغم خوبی، علیرغم مهربونی، آدم من نیس؛ اما درد مهربونی های در حال هدر رفتنو چه کنم؟ با عاشقانه ای که دوس دارم باشم و کسی رو ندارم که براش باشم؟ حیف این لبا نیس که با نبوسیدن هدر برن؟
فکر اینکه نمیشه موقتا کسی رو ناز کرد تا چرخ بچرخه و آدمتو پیدا کنی؟ باش بخوابی چی فرق میکنه؟ برای من خوابیدن به خودی خود هیچ وخ موضوع نبوده. مساله اینه که بعدش چیزی فرق نمیکنه. همه چی همون جاس. همون گنگی همون جاس. خوابیدن اگه با اونی نباشه که کانکت شدی باری کم نمیکنه. همه چی همون جا میایسته.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر