اعتماد به نفسم را گم کرده بودم، چند سال پیش بود. آدم بی اعتماد به نفس خموده میشود، تنها میشود و خرد.
روزی که سبیل هایم را پایه دار و پر و پیمون گذاشتم و کلاه بره ام را کج و آرتیستیک و شلوار قرمز جگریم را زیر پالتوی کلاه دارم به پا کردم و در خیابان قدم زدم و زیر نگاه های دیگران فارغ و آسوده سرود خواندم، اعتماد به نفسم پیدا شد. حالا آدم بهتریم، نشانه اش این است کم میخوابم یا بهتر بگویم به قاعده میخوابم. شور زندگی دارم. حتی بهتر درس میخوانم. اعتماد به نفس هایتان را پیدا کنید و وقتی که یافتید رهایش نکنید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر